Το κράτος έχει συνέχεια…
και οι αγώνες των καταπιεσμένων και των αντιστεκόμενων, το ίδιο.
Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου
Το πρωί του Σαββάτου 7 Μαρτίου άνδρες της κρατικής ασφάλειας μαζί με πάνοπλους συναδέλφους τους (ΟΠΚΕ) εισβάλουν με θεαματικό τρόπο (σπάσιμο κλειδαριάς, κουκούλες και προτεταμένα αυτόματα) στο σπίτι δύο αναρχικών συντρόφων μας, που κατοικούν εδώ και χρόνια στη γειτονιά της Κυψέλης. «Είναι και η κα εισαγγελέας εδώ. Έχουμε ένταλμα έρευνας. Υπάρχει ανώνυμη καταγγελία για όπλα και εκρηκτικά». Με αυτές τις τρεις φράσεις-κλισέ, η έρευνα ξεκινά. Ολοκληρώνεται σε μία ώρα με τις αναμενόμενες δύο διατυπώσεις: μία γραπτή «ουδέν ανευρέθη» (για το αποτέλεσμα της έρευνας) και μία προφορική -και αρκούντως γελοία- «καταλαβαίνετε, τη δουλειά μας κάνουμε» που συνοδεύει κάθε τέτοια και χειρότερη σκατοδουλειά του αστυνομοδικαστικού συρφετού. Το συγκεκριμένο περιστατικό, δεν είναι μεμονωμένο (sic). Αντίστοιχες εισβολές δέχτηκαν και άλλοι αναρχικοί εκείνες τις μέρες.
Ήταν η δεύτερη φορά σε διάστημα ενός χρόνου και κάτι, που με εντολή των πολιτικών τους προϊσταμένων (δεξιών τότε, αριστερών σήμερα, τι σημασία έχει) οι κατασταλτικές δυνάμεις εισβάλουν στο σπίτι των συντρόφων μας. Τότε η φυγή Ξηρού ήταν το προπαγανδιστικό όχημα για δεκάδες εισβολές σε σπίτια αγωνιστών και διαφημίστηκε από τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ ως «επιχείρηση τανάλια». Τώρα δεν χρειάστηκε καν πρόσχημα για τις ανάλογες «έρευνες». Τότε και τώρα χρησιμοποιήθηκε το ίδιο ακριβώς προκάλυμμμα «καταγγελία για όπλα και εκρηκτικά», η ίδια μεθοδολογία του «ανώνυμου τηλεφωνήματος», το ίδιο αποτέλεσμα «μηδέν εις το πηλίκον» αλλά κυρίως ο ίδιος σκοπός: η στοχοποίηση και ο εκφοβισμός όσων αντιστέκονται στην ολοκληρωτική λεηλασία των ζωών μας, όσων παίρνουν θέση ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο στον πολύμορφο, κοινωνικό και ταξικό αγώνα που μαίνεται. Τότε και τώρα μπορεί τα γουρούνια να άλλαξαν μούρη, παραμένουν όμως γουρούνια και βρωμάνε το ίδιο.
Οι συγκεκριμένοι σύντροφοι συμμετέχουν στη συλλογικότητά μας «Αναρχικοί και Κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη», που δραστηριοποιείται πολιτικά εδώ και ενάμιση χρόνο στις δύο περιοχές. Με στόχο την όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και τη ρήξη με κάθε λογής εξουσία (πολιτική, οικονομική, συνδικαλιστική, φυλετική, πατριαρχική) στεκόμαστε δίπλα στους καταπιεσμένους και τους αγωνιζόμενους (ντόπιους και μετανάστες). Με όχημα τη διάχυση του ανατρεπτικού λόγου και δράσης στις γειτονιές μας, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, σε κάθε πεδίο της καθημερινής μας ζωής επιδιώκουμε τη δημιουργία κοινοτήτων αγώνα που βασίζονται στην αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αντιιεραρχία. Όλοι και όλες είμαστε εδώ και χρόνια κομμάτι του αναρχικού χώρου και του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος. Συμμετέχουμε ενεργά με όλες μας τις δυνάμεις στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση απέναντι σ’ ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, απόλυτης υποτέλειας και αργού θανάτου που επιχειρείται να μας επιβληθεί από το ελληνικό κράτος υπό της οδηγίες των διεθνών οικονομικών επιτελείων.
Για μας τέτοιες κινήσεις εκφοβισμού όχι απλά πέφτουν στο κενό, αλλά ενδυναμώνουν τους δεσμούς αλληλεγγύης μεταξύ μας. Στην προσπάθεια απομόνωσης και διαπόμπευσης συντρόφων-ισσών μας, αντιπαραθέτουμε τις δικές μας συλλογικές αντιστάσεις. Στις κάθε είδους κατασταλτικές μεθοδεύσεις-επιθέσεις, παραμένουμε σταθεροί σε αυτό που εδώ και χρόνια έχουμε επιλέξει, τον αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς
Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία πέντε χρόνια της καπιταλιστικής και συστημικής κρίσης είναι γνωστή και βιώνεται με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Ισοπέδωση εργασιακών κεκτημένων, πετσόκομα μισθών και συντάξεων, αύξηση της ανεργίας και φτωχοποίηση ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών, διάλυση των δομών υγείας και παιδείας, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, καταστολή των αντιστεκόμενων κομματιών, περιθωριοποίηση έως και εξόντωση πλεονάζοντος πληθυσμού, διάχυση του φόβου, συνθήκες ασφυξίας. Για να σωθούν οι τράπεζες και τα μεγαλοστελέχη τους, για να συνεχίσουν να αναπαράγονται τα κέρδη των ντόπιων και διεθνών αφεντικών η συνταγή γράφει πάνω της «ο θάνατός σου η ζωή μου» και εφαρμόζεται χωρίς ενδοιασμούς σε όλους τους υπηκόους. Όπως κάθε τέτοια συνταγή εξουσίας όμως έχει και παρενέργειες. Αφήνει αργά ή γρήγορα ακάλυπτο το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας, μετασχηματίζει ή κομματιάζει το όποιο κοινωνικό συμβόλαιο του παρελθόντος και μειώνει σε επικίνδυνο βαθμό την εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα και τους θεσμούς του. Οι «ασθενείς» αντιδρούν άλλοτε σπασμωδικά κι άλλοτε πιο οργανωμένα με αγώνες σε τοπικό επίπεδο, εξεγέρσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, εργατικούς αγώνες (με τη μερικότητα των αιτημάτων τους), δυναμικές απεργίες, στιγμιαίες συγκρούσεις στους δρόμους των μητροπόλεων, συλλογικά και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα στις γειτονιές, επιθέσεις σε οικονομικούς και πολιτικούς στόχους.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις ελλείψεις και τα λάθη όσων αντιστέκονται, εκμεταλλευόμενη την απελπισία για να τη μετατρέψει σε ψήφους, υποσχόμενη ελπίδα για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό (!) έρχεται η αριστερή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ψεκασμένη με ολίγη ακροδεξιά των ΑΝΕΛ. Υποσχέσεις όπως «μνημόνια και τρόικα τέλος», αύξηση κατώτατου μισθού, θέσεις εργασίας από τη μία και δήθεν δικαίωση διάφορων αδικιών όπως απολύσεις, άνοιγμα καταστημάτων τις Κυριακές, κατάργηση φόρων κ.ά. από την άλλη δόθηκαν απλόχερα ως άλλα καθρεφτάκια στους ιθαγενείς. Με άτσαλο και τραγελαφικό τρόπο η κυβέρνηση προσπαθεί να ξανασυρράψει την εμπιστοσύνη στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, να πείσει πως δεν είναι η εξουσία και ο καπιταλισμός το πρόβλημα, αλλά το χρώμα του προσωπείου που κάθε φορά τα ντύνει το εκάστοτε κόμμα-διαχειριστής τους.
Όμως, όπως είπαν και οι ίδιοι «το κράτος έχει συνέχεια». Είναι αυτή ακριβώς η συνέχεια κράτους και κεφαλαίου που δεν αφήνει περιθώρια παρά για υπογραφή και 3ου μνημονίου το καλοκαίρι, που μεταθέτει επ’ αόριστον τις προεκλογικές υποσχέσεις περί αυξήσεων μισθών και επαναπροσλήψεων, που συντηρεί επαίσχυντα προγράμματα εργασίας τύπου voucher, που διατηρεί την ύπαρξη των μεταλλείων στις Σκουριές, που φροντίζει πρώτα και πάνω απ’ όλα τη διάσωση των τραπεζών με εκατοντάδες εκατομμυρίων να πηγαίνουν και πάλι στα ληστρικά αυτά ιδρύματα του καπιταλισμού (βλ.3 δις με τη νέα συμφωνία). Όσες υποσχέσεις κι αν δίνουν όποια κόμματα είναι αδύνατο και επί της ουσίας αντιφατικό να περιμένει κανείς να στραφούν ενάντια σε αυτό που υπηρετούν και τα θρέφει, το σύστημα εκμετάλλευσης του καπιταλισμού.
Σε αυτό το πλαίσιο η συνέχιση κατασταλτικών μεθόδων όπως οι εισβολές σε σπίτια αγωνιστών δεν μας εκπλήσσουν. Πόσο μάλλον τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη μία από τις σημαντικότερες ως προς τα αιτήματά της απεργίες πείνας φυλακισμένων αγωνιστών (αναρχικών και κομμουνιστών) κρατουμένων για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ, του τρομονόμου και του κουκουλονόμου, για την αποφυλάκιση του πολυτραυματία Σ.Ξηρού, τη απαράδεκτη χρήση του DNA ως αποδεικτικού μέσου και την ταυτόχρονα την ποινικοποίηση των κοινωνικών και συγγενικών σχέσεων.
Όπως είχαν γράψει οι δύο σύντροφοι στο κείμενο που δημοσιοποίησαν πριν από ένα χρόνο για την τότε εισβολή στο σπίτι τους: «Εκείνο όμως που δεν ομολογεί το καθεστώς, θριαμβολογώντας μάλιστα περί του αντιθέτου, είναι πως όσο σφίγγει τις ζωές των καταπιεσμένων με κάθε λογής τανάλιες, τόσο απελευθερώνονται δυναμικές που θα στραφούν ενάντιά του. Οι σποραδικές αντιστάσεις, οι πολυήμερες εξεγέρσεις, οι συγκρουσιακές απεργίες και διαδηλώσεις, που εκδηλώνονται σε διάφορες στιγμές με διαφορετικές αφορμές σε όλο τον κόσμο, οι αυτοοργανωμένες και αντιιεραρχικές δομές στις γειτονιές, τα συλλογικά εγχειρήματα, τα σαμποτάζ και οι επιθέσεις στην κυριαρχία είναι κομμάτια της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Μιας αντεπίθεσης των καταπιεσμένων που με όχημα τους αδιαμεσολάβητους και εξωθεσμικούς αγώνες οφείλει να υψώσει οδοφράγματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μιας αντεπίθεσης που να θέτει συνειδητά τις βάσεις για την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.»
Όλοι και όλες εμείς, οι από τα κάτω, γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε, ότι τα πάντα κατακτήθηκαν με αγώνες. Οι αδιαμεσολάβητες, συλλογικές, αυτοοργανωμένες, οριζόντιες και πολύμορφες αντιστάσεις παραμένουν ο μόνος δρόμος στον αγώνα προς την κοινωνική επανάσταση.
Ούτε το δεξιό μαστίγιο του φόβου ούτε το αριστερό καρότο της ελπίδας.
Καμία ανάθεση Καμία αυταπάτη
Να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις
για να οργανώσουμε και να πραγματώσουμε την κοινωνική αντεπίθεση.
Αναρχικοί και Κομμουνιστές
από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη
επικοινωνία: sak-kg.espivblogs.net
sak-kg@espiv.net